آشنایی با انواع سختی گیر
به پنج روش میتوان سختی آب را کاهش داد:
زیرآب زنی:
عبارت است از خارج ساختن آب اشباع شده از مواد معلق و نمكهای محلول از ديگ بخار که ساده ترين و ارزانترين روش برای کاهش سختی است. آبی که به اين طريق از ديگ خارج میگردد بهوسيله آب تغذيه جديد که دارای مواد محلول کمتر است تأمين میگردد. از اين رو با داشتن مقدار معين و مشخص از زير آب میتوان از افزايش سختي موادی که باعث عدم عملکرد صحيح ديگ ها میگردند جلوگيری به عمل آورد و مقدار مواد معلق يا محلول را ثابت نگه داشت. در ضمن اين روش در سيستمهای بسته در معرض هوا نظير برج خنك کن،
با نام زيرکشی شناخته میشود.
سختی گیر رزینی
نوعی سختی گير مکانيکی بوده که رايجترين انواع سختی گير در صنعت است و تنها راهحل برای نرم کردن آب سخت، پاک کردن مواد معدنی کلسيم و منيزيم، از آب است. سختیگيرهای تبادل يونی، يونهای سخت منفی و مثبت در آب سخت (کلسيم و منيزيم) را جذب و به جای آنها يونهای سديم مثبت و کلر منفی را جايگزين میکنند. بعد از اشباع شدن رزين ها به کمك آب نمك احيا میگردند.
سختی گیر پلی فسفات
از اين سختیگيرها در ظرفيتهای پايين استفاده میشود. کريستال های پلی فسفاتمعمولاً در يك کارتريج (فشنگی) داخل ظرف شيشه ای قرار گرفته است. اين روش شيميايی با حل شدن پلی فسفات در آب مانع از تشکيل رسوب شده و مناسب مصارف خانگی با ظرفيت پايين است.
سختی گیر الکترومغناطیسی
اين نوع سختی گير با اعمال ميدان مغناطيسی برابر شکل زير آب عبوری از دستگاه را تحت تأثير قرار داده و با اثر بر روی ذرات معلق و مولکولهای CaCO۳موجود در آب خواص فيزيکی و الکتريکی آن را تغيير داده و آرايش خاصی را ايجاد مینمايد.
